Irene Keyzer

Ik kijk en iets trekt de aandacht.
De visuele, zintuigelijke prikkel.
Wat ik vastleg vormt een herinnering van het kijken.
Iets onverwachts zien en me vervolgens bewust worden van de natuur. Daarna afstand nemen en de essentie weergeven in een beeld. Dat is wat ik mezelf opdraag.
Ik schilder als reactie op de natuur, die ik om mij heen waarneem. Ik maak deel uit van het landschap en wordt getroffen door wat ik om mij heen zie, het bewegende water, de akkers, de ruimte. Deze observaties van de natuur ervaar ik als abstracte waarnemingen van lijnen, kleuren en vlakken, die ik centraal stel om het karakteristieke van het landschap te bepalen en te komen tot een eigen weergave waarin het beeld los getrokken wordt van de werkelijkheid.